Z kart historii
Giżyno – Giessen. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od jeziora stagnum Giessen. Wspomniana w 1337 roku, jako należąca do ziemi kaliskiej. Wieś przez wieki znajdowała się w posiadaniu Wedlów. Od XVI wieku (?) związana z Polską, bowiem wchodziła w skład dóbr zamkowych Mirosławca. Jerzy von Wedel (?1581) z Mirosławca, zapisał swej żonie Dorocie von Massow Giżyno (Gisno), Hanki i Sadowo jako oprawę. W 1568 roku wspomniany został jako właściciel Łowicza i Giżyna Franciszek von Güntersberg. W 1594 roku we wsi zarządzał jego szwagier Sebald von der Goltz. W 1600 roku w Giżynie posiadał dobra Bernard von Borcke, w 1615 roku Andreas von Zernicke, polski szlachcic, który kupił Giżyno za 7 tysięcy guldenów z młynem w Łowiczu. Potem wieś znajdowała się w rękach von der Goltzów. W latach 1702-1745 należała do Joachima Reigera v.d. Goltz, właściciela części Mirosławca. Jego żona Joanna Apolonia, córka generała, von Wedel z Suchowa, wniosła w posagu majątek ojcowski w Suchowie. Z pięciorga dzieci: Karl August Wilhelm (* 1757 – ? 1799) przejął Giżyno i Ogardy, a Ernst Fritz Ludwik- Suchowo. Najstarsza z córek : Christina Karoline (*1748- ? 1775) wyszła za mąż za pułkownika Fryderyka Wilhelma von Blackenburga, pana Mirosławca. Po śmierci Karla Augusta Wilhelma v.d. Goltza, Giżyno miała wdowa Joanna Karolina Fryderyka von Blanckenburg z Babicka, która na stałe osiedliła się we dworze w Giżynie.
W 1772 roku mieszkali tutaj według ksiąg kościelnych: baron Hans Reiger von der Goltz, chłopi: Peter Schwandt, Christian Schwandt, Hans Schwandt, Christian Zietlow, Daniel Zietlow, Michael Marten, zagrodnik Christian Fridrich Schwandt, pastuch krów Fridrich Kapytzky, kowal Michael Piper, owczarz Johann Tramitz, Meyer Friderich Lemke, Untertan Friedrich Mielke, młynarz w wiatraku Christian Friedrich Ziechel, Martin Schwandt, murarz Johann Ollendorf, Frejman i ogrodnik Christian Zietlow, Verwaleter “von der Heide” Helliger.
W 1816 roku wieś znalazła się w powiecie wałeckim. Majątek należał wtedy do rodziny von Bonin. W 1821 roku dobra posiadał pułkownik von Brünneck. W 1857 majątek należał do wdowy Glahn, z domu Blümchen. W 1938 roku majątek liczył 1890 ha. W 1938 – 1890 ha.
Stare księgi kościelne przed 1945 rokiem znajdowały się na parafii w Kaliszu. Na pierwszej z nich, z 1772 roku zapisana była historia kościoła. Według niej, już w XVII wieku we wsi nauczał pastor. Kolejny uciekł w czasie wojny. Potem parafia była opuszczona i w połowie podlegała do Kalisza a w połowie do Poźrzadła. W 1758 roku całość została włączona do parafii Kalisz. Stare księgi obejmujące okres od 1730-1739 pochłonął pożar w Poźrzadle, a inne w 1771 roku pożar w Kaliszu. Nowa świątynia we wsi pochodziła z XVIII wieku. Niegdyś w kościele, na wschodniej ścianie, znajdował się obraz- epitafium Ernsta Joachima von Wedel z domu Drawno – Tuczno (?1693). Obecnie epitafium znajduje się w siedzibie parafii w Kaliszu. Obraz z wizerunkiem Wedla jest otoczony kilkunastoma herbami rodowymi. Po zachodniej stronie wisiał obraz Christiny Henrietty von Blanckeburg (?1789) i dwie urny z aniołami. Kolejne cztery obrazy przedstawiały trzech mężczyzn i kobietę, a na odwrocie jednego z nich był podpis: “Point a Versovie par F. Rajecki 1747”. Na cmentarzu przykościelnym znajdował się grób z płytą pamiątkową, Zygmunta Barona von der Goltz (1786), z marmurową urną. Na wieży dzwon spiżowy z 1832 roku. We wsi zachował się spichlerz z przełomu XIX/XX wieku. W 1939 roku mieszkało tutaj 418 osób.
Wszystkie informację dotyczące historii wioski zostały zaczerpnięte z książki Grzegorza Jacka Brzustowicza, “Rycerze i Młyn Szlifierski”, Kalisz-Choszczno 2004
Czasy obecne
Wieś położona 5 km od Kalisza Pomorskiego. Na trasie Kalisz Pomorski – Złocieniec.
Najstarszą budowlą jest tu ryglowy kościół z XVIII stulecia z zachowanym XVIII – wiecznym barokowym ołtarzem (obecnie znajdującym się na plebanii w Kaliszu Pomorskim) i dzwonem spiżowym. Przy świątyni obejrzeć można także kamienny nagrobek von Goltza z roku 1786, część zachowanych żeliwnych krzyży z przełomu XIX i XX wieku oraz wykonany z ogromnego kamienia pomnik giżynian poległych w I wojnie światowej. Po wojnie tutejszy majątek objęło państwo i utworzono tu duży PGR. Eklektyczny pałac z ośmioboczną ozdobioną krenelażem wieżą do roku 1991 mieścił część biurową gospodarstwa. Po rozwiązaniu PGR-u pałac został zaniedbany i popadł w ruinę. Obecny właściciel Poldanor (firma duńska) za zgodą konserwatora zabytków usunęła ruiny pałacu, który stał się historią Giżyna. Pozostał tylko mieszczący się przy pałacu park krajobrazowy – na obszarze 6 km rosną głównie drzewa rodzime i aklimatyzowane w naszej strefie klimatycznej oraz spichlerz z przełomu XIX-XX wieku.