Kościół wzniesiony w latach 1772-1781, po wielkim pożarze i rozbiórce średniowiecznego kościoła. Do szybkiej budowy zostały użyte plany poczdamskiego kościoła garnizonowego.
Pieniądze na odbudowę świątyni i całego miasta przekazał Fryderyk II Wielki, co upamiętnia dziękczynna inskrypcja na wielkim dzwonie, wiszącym do dziś na kościelnej wieży. Nowo wybudowany kościół poświęcono uroczyście 7 października 1781 roku. Do 10 lutego 1945 roku służył on wyłącznie gminie ewangelickiej do protestanckich nabożeństw i pracy wspólnotowej. Jest budowlą klasycystyczną, postawioną na planie czworoboku, jednonawową, z prezbiterium zwróconym na północ. Pierwotnie częścią ołtarzową zwrócony w kierunku wschodnim. Główną oś wnętrza wyznaczał ołtarz ambonowy, ustawiony pośrodku ściany wschodniej i ustawiona naprzeciw niego empora kolatorska połączona z wnętrzem wieży. Ponieważ oba elementy tej kompozycji zachowały się, układ ten jest w pełni czytelny, choć nie pełni pierwotnej funkcji. Stolarka okienna i drzwiowa oryginalna. Częściowo zachowane XVIII-wieczne wyposażenie kościoła.
Wiele faktów na temat budowy nowego gmachu świątyni, wraz z jej planami z lat 30. XX wieku, zamieszczono w poświęconym temu zabytkowi rozdziale (“Tajemnice kaliskiego Kościoła”) internetowego przewodnika po Kaliszu Pomorskim, jaki jest dostępny na portalu miejscowego Liceum (zakładka Nasz przewodnik): www.liceum.kalisz.pl
Po wojnie kościół został przejęty przez parafię rzymsko-katolicką i poświęcony w październiku 1945 roku. Układ wnętrza kościoła zmieniono z kompozycji poprzecznej na podłużną. Uzyskano to przez ustawienie nowego ołtarza przy ścianie północnej i inne ustawienie ławek. W roku 1975 przy elewacji południowej kościoła dobudowano kruchtę. W tym czasie przeprowadzono także remont bardzo zniszczonej wieży.
Kościół klasycystyczny z 1781 roku w Kaliszu Pomorskim
